خلاصه کتاب: به گمانم آن روزی که خدا خاک تو را مُشت می‌کرد، حواسش پرتِ جایی شده و از شیشه‌ی باریک و بلورین که حاویِ رنگِ صورتیِ عشق بود، بیشتر برایت استفاده کرده بود. شاید هم کمی بیشتر از بیشتر... به گمانم خدا تو را فقط محضِ ساختن که نه، خدا تو را خلق کرده است. نهایت خلاقیت و هنرش را پایِ چشم‌های لعنتیِ تو گذاشته و... خدا شاید تو را نقاشی کرده است. مثلاً چشمانت را با قلمو به رنگ سیاهیِ شب درآورده و پو*ست تنت را سفید، مثل ابرهای پاک و باطراوت آسمان در فصل بهار. ل*ب‌هایت، چکه‌ای از رنگ گُلِ بِه و به‌حتم، کشیدگی انگشتان مردانه‌ات را هم از شاخه‌های خیره‌کننده درختان تقلید کرده است.