با کمک پاهام میز رو به عقب هل دادم. صندلی رو کنار پنجره کشیدم. عجب شهر شلوغی بود، پر از ظلم. حوصله بیرون و نداشتم. داخل اون، شهر شلوغ، چیز جالبی برای یافتن نبود. پس برگشتم پشت میزم. داد زدم و گفتم:​

-جناب آقای امید، قهوه من چی شد؟​

اومد تو و قهوه هم دستش بود. زل زدم بهم و با خشم گفت:​

– ستوان اقبالی من سروان این اداره هستم نه آبدارچی.​

همین جوری خیره شده بود بهم.​

– خب ببخشید امید. حالا قهوه رو بده.​

با لبخندی اومد سمتم. گذاشت روی میزم و رفت نشست روی میز کنار من. قهوه رو با شکلات تلخ خوردم. که امید برگشت و انگار می‌خواست دوباره چرت و پرت بگه:​

– ستوان اقبالی کم خودتون تلخ هستین قهوه تلخ و با شکلات تلخ هم می‌خورین.​

و کل همکارها خندیدن با خودش. حوصلش رو نداشتم. چرت و پرت زیاد می‌گفت. خودمم خنده‌ی ریزی کردم. با خشم نگاهش کردم.​

– شما صحبت نکنی، نمی‌گن لالی.​

برگشت و گفت:​

– بله ستوان اقبالی، چشم.​

و لبخندی زد.​

– از دست تو امید.​

قهوه رو خوردم. امید یک دفعه برگشت با ترس گفت:​

– آرزو پرونده جدید رو دیدی؟​

نگاه کردم و تا دیدم خیره شدم بهش.​

– نه امکان نداره.​

همینجوری توی فکر بودم،سرم تیر می‌کشید. چند دقیقه‌ای توی تعجب بودم که اداره تعطیل شد. کیفم رو برداشتم و داشتم می‌رفتم؛ ذهنم بدجور درگیر بود. به سمت در می‌رفتم که یک دفعه امید گفت:​

– ستوان اقبالی بیاین، من شما رو می‌رسونم. مسیرمون یکی هست.​

حوصله نداشتم. لبخندی روی صورتم نمایش دادم و گفتم:​

…..