چقدر نیاز دارم
به شش قرص شیشه‌ای و یک لیوان آب سرد،
به یک هفته‌ی کامل، به خوابی سنگین فرو رفتن.
بلند شوم و تو خوب باشی.
دنیا ما را دوست بدارد؛
مردم، هم را دوست بدارند!
دیگر صدای رادیو هیچ خبر بدی را فریاد نکند.
باید هیچ‌کس از فقرِ نان و فقر فکریِ اندیشه، گرسنه نمانده باشد!
می‌خواهم هیچ قتل و کشتاری توی دنیا وجود نداشته باشد.
آدم‌ها مهربانی بیاموزند!
هیچ‌کس به روح کسی ت*ج*اوز نکند!
هیچ‌کس مرزهای وطن و کالبد دیگری را درهم نشکند!
دیگر هیچ‌کس نخواهد مُرد.
هیچ‌کس درد نمی‌کشد،
بچه‌ها جیغ نمی‌زنند، گریه نمی‌کنند.
نیاز دارم بخوابم؛ بلند شوم و با دستانم صورتِ نرم تو را
در پرواز زیبای شاپرک‌ها دربرگیرم.
ببینم که حال تو واقعاً خوب شده است جانم!
صلح، فرمانِ دوستی می‌دهد.
آرامش، جای خورشید طلوع می‌کند.
خب؟ فقط یک هفته خواهم خوابید؛
بلند می‌شوم و همه‌چیز قشنگ شده. اصلاً ولش کن!
فقط پا شوم و همه خوب باشند، همه‌چیز سر جایش؛ قشنگ بودنِ زندگی و لبخند آفتاب پیشکش!
می‌شود، مگر نه؟
خداقوت??